شهرمان خوابیده است

و در او قلب زمین آرام است؛

شهرمان خوابیده است و در او ماه و خورشید به هم پیچیده است.

لحظه ای گوش فرا دار به نجوای نهانی سکوت،

که تو را می خواند

با نام.

آسمان رنگ ندارد بر رخ،

تپش قلب زمین بیمار است.

او مسافر دارد...

نوشته شده در یکشنبه 92/4/23| ساعت 11:16 عصر| توسط نسرین فلاح| نظرات ( ) |