دلم گرفته اي دوست ، هواي گريه با من

گر از قفس گريزم کجا روم ، کجا من ؟

کجا روم که راهي به گلشني ندانم

که ديده برگشودم به کنج تنگنا من

نه بسته‌ام به کس دل ، نه بسته کس به من دل

چو تخته‌پاره بر موج ، رها ، رها ، رها من

ز من هر آنکه او دور ، چو دل به سينه نزديک

به من هر آن که نزديک ، ازو جدا ، جدا من !

نه چشم دل به سويي ، نه باده در سبويي

که تر کنم گلويي به ياد آشنا من

ز بودنم چه افزود ؟ نبودنم چه کاهد ؟

که گويدم به پاسخ که زنده‌ام چرا من ؟

ستاره‌ها نهفتم در آسمان ابري

دلم گرفته اي دوست ، هواي گريه با من

" سيمين بهبهاني "