کوچه روبرو
گنگ و مبهم ، نارسا ، خاموش بهت کردم گوشه ی دیوار روبرویم هیاهویی شده برپا من ، تنها چشم در چشم ضریحت دارم بی هوای هر که در آنجاست یا نمی آید کسی حتی . یکی آمد کیست او ؟ کتابت را نمی خواهی ؟ خوانده ای آن را ؟ نخوانده کتابم را به او دادم چشم در چشم ضریحت ، گوشه ی دیوار . کار هر روزم شده ناخوانده کتابی در دست کنج این دیوار چشم در چشم ضریحت کتابم را کسی خواهد . نه دعایی ، نه نیازی و نه حتی قطره ی اشکی گویی که باید بیایم ناخوانده کتابی را که دارم گوشه دیوار بسپارم به دستان منتظر و چشمان پر از شوق زائری دیگر . بانویم سلام . این بار شاید دعایی بر لبم آید ؛ نه فقط مانده برایم مهلت یک لحظه ی دیدار چشم در چشم ضریحت گوشه ی دیوار همان هر روزه قرارم و چشمان زیبای ضریحت کنج این دیوار و کتابم نیم خوانده ، قدر سلام اول و چشم در چشم ضریحت . خانم کتابت را نمی خواهی ؟ خوانده ای آن را ؟ چشم خود را از ضریحت برداشم لحظه ای گویا قفس های خوانده و ناخوانده ی کتاب و چشم در چشم زائرت این بار . گنگ و مبهم ، نارسا ، خاموش بهت کردم گوشه دیوار . کتابت را نمی خواهی ؟ دستم می دانست این کتابم را تو ناخوانده دوست تر داری . بهت در چشمان من را زائرت خوانده بود از قبل رفته بود آخر . کی ؟ نمی دانم . ناخوانده کتابم در دست سردم خشک شد زائرت رفت اما کجا ؟ نمی دانم . گنگ و مبهم ، سایه وار می گردم اینجا را ، آنجا را به دنبال زائرت بانو . ناخوانده کتابم را باید زائری خواهد . نمی خواهی کتابم را ؟ نمی خوانی مگر آن را ؟ خوانده ای تو کتابت را ؟ آه . زائرت دارد کتابی در دست و می خواند . گنگ و مبهم ، نارسا ، خاموش چشم در چشم ضریحت ایستادم من بهت در چشمم ، گلویم ، زبانم ، دستان سرد و ناخوانده کتابم هق هق گریه . نمی خواهی مگر من را ؟ قهر کردی با من آخر ؟ کنج دیوارم زائری دارد کتابش را با چه شوری خوب می خواند . یک هفته می گذرد . دقیق تر بگویم ؛ دخترانه - مادرانه اش کنم : ده روز و ده شب گذشته است . من هنوز در سردی و رخوتی یاس آور دوستی ام را و رفاقتم را فراموش کرده ام .
منیژه جان ده روز گذشته است که بی مادر چشم ها را باز می کنی و می بندی . ده روز و ده شب است که بی مادر صبح به صبح برمی خیزی و روز را شب می کنی و شب را روز . ده روز تمام نشدنی . ده روز هراس آور . ده ظلمت .ده روز و ده شب . مادرت را دوست داشتم . مهربان بود . گمانش آغوشش گرم تر از هر جای دیگری بود . حالا آن آغوش ، آن گرمی عوض شده است . با سردی خاک عوض شده است .
منیژه جان در مرگ مادر هیچ تسلایی نیست می دانم . کافی است هر فرزند یک روز بیماری مادر را دیده باشد تا بداند و تو چه صبورانه لبخند می زدی آن گاه که غافل از بیماری مادرت دیدمت و من غافل تر از هر چیز ، مست از چه بودم که غم را در چشم هایت نخواندم .
منیژه جان کاش هرگز نمی شد به تو گفت خدایش بیامرزد . مادرت خوب بود ؛ مهربان بود . کاش زبان گنگ بود . کاش آن روز هرگز نمی آمد . سمیه را نمی شناسی . می دانم . دوستی است به لطافت باران . سال گذشته مادرش سفر کرده بود و چون نمی دیدمش ندانستم . بعد از چند ماه متوجه شدم . نه روی عرض تقصیر بود و نه یارای هم کلامی . که غم مادر دیده بود و من مثل همیشه غافل . من گویی نه دوستش بودم و نه حتی آشنا که حتی بتوانم تسلیت بگویم . غم مادر را تسلایی نیست . می دانم . لیک آن چه که هست ؛ اثبات رفاقتی است که انگار من همیشه در آن عاجز می مانم .
منیژه جان کاش هرگز کسی مجبور نبود در غم نبودن مادری ، به فکر تسلا بیاندیشد و کاش هرگز هیچ فرزندی غم مادر نمی دید .
| قالب رایگان وبلاگ پیچک دات نت |
