ماهتاب من

غمگسار دردهای نبودنت

آسمان پرستاره ی خیال های خوب

هم نشان شادی و غرور

به قصد دیدنت 

مُحرِم کویر می شوم 

تا طراوت تو را 

با سر انگشت کودکم بیابم و هدیه اش کنم .

هدیه اش کنم به جان خشک خسته ای 

کبوتری که از میان کوه های غم گذشته است .

مهربان من ؛ باورم کن و ببین

دست پر رسیده ام .

من میان دست های خالی ام 

نامی از تو دارم و الفتی است در دلم ؛

نیز کاسه های پر شده ، از غم و جدایی و ندیدنت .

ماهتاب من ، ببین 

هنوز هم ،

بعد سالیان ، دوستت دارم .